Piotr Nagórka z Grąbca h. Bolesta (zm. 1361), kanonik poznański i płocki, poseł Kazimierza Wielkiego do Awinionu. Był synem Bogusława, dziedzica Grąbca i Kisielewa pod Sierpcem w woj. płockim, bratem Mroczki z Kisielewa (zob.). Pierwsza wiadomość o P-rze pochodzi z r. 1359, kiedy to jako kleryk diecezji płockiej udał się z elektem płockim, popieranym również przez króla, Imisławem Wrońskim do Awinionu, aby tam prowadzić starania o jego zatwierdzenie na biskupstwie przez papieża. Była to trudna sprawa, ponieważ w r. 1357 po śmierci Klemensa Pierzchały papież Innocenty VI udzielił prowizji na biskupstwo płockie dominikaninowi Bernardowi, który był Mazowszaninem, synem banity i osobą niepożądaną politycznie dla Kazimierza Wielkiego. W t. r. Innocenty VI uczynił zadość prośbie królewskiej i udzielił P-owi ekspektatywy na kanonię poznańską (suplikę Kazimierza Wielkiego w tej sprawie przedstawił być może w Kurii awiniońskiej sam P.). W lecie 1360 udał się ponownie w poselstwie do Awinionu, wraz z Janem Jurą i Janem z Buska. Tam nadal prowadził starania o zatwierdzenie Imisława Wrońskiego na biskupstwie płockim i prawdopodobnie załatwiał także inne sprawy, które król powierzył poselstwu. Równocześnie król zwrócił się w sierpniu t. r. do papieża Innocentego VI o ekspektatywę na kanonię płocką dla P-a oraz poparł w Kurii papieskiej starania jego brata Mroczki o kanonię przy kolegiacie Św. Piotra w Kruszwicy. P. zmarł w Awinionie niedługo przed 31 XII 1361, w czasie pełnienia funkcji poselskich.

PSB, XXII (Mroczko Nagórka); – Kaczmarczyk Z., Monarchia Kazimierza Wielkiego, P. 1947 II 139–43; Żebrowski T., Zarys dziejów diecezji płockiej, Płock 1976 s. 39; – Mon. Pol. Vat., III 362, 381, 391, 397; Vetulani A., Średniowieczne rękopisy płockiej biblioteki katedralnej, „Roczniki Bibliot.” T. 7: 1963 s. 336–7, 397 (nr 22).

Krzysztof Ożóg